De dagen vliegen voorbij in de nieuwe Prinsessenhof

Interview met W. Vermeulen (82) en L. Boon-Kreuk (94)

‘Mevrouw Boon?’ Teamleider Annemarie klopt aan en loopt naar binnen. Mevrouw Boon (94 jaar) zit aan haar salontafel met een spiegeltje in haar hand. Ze is nog druk bezig haar kapsel in plooi te brengen. Stralend staat ze op. ‘Ik wil mijn mooie blouse nog aan en deze..’, ze wijst naar een snoer met glimmende roze parels. ‘Wil jij die even omdoen? Dat kan ik zo snel niet meer.’ ‘U heeft er werk van gemaakt’, zegt Annemarie verrast. ‘Ja, ik ga toch op de foto?’

Een nieuw thuis

Met haar rollator loopt ze mee naar de huiskamer, waar mevrouw Vermeulen (82 jaar) al zit te wachten. Vrijwilliger Marry voorziet hen van een fris tomatensapje. Beide vrouwen verblijven vanaf de opening, oktober 2017, hier in Prinsessenhof. Mevrouw Vermeulen heeft in 2015 een hersenbloeding gehad, waardoor haar linkerarm en -been verlamd zijn. Ze zit in een rolstoel en kan praktisch niet meer veel zelf doen. Wel is haar spraak goed hersteld door de logopedie die ze gehad heeft. Mevrouw Boon kreeg tot voorkort thuiszorg van Agathos. Ze woonde al 56 jaar in hetzelfde huis, tot ze door een val van de trap in het ziekenhuis belandde. Daarna heeft ze met spoed een plekje in Prinsessenhof gekregen.

Zingend door het leven

Of dat vervelend is? Welnee, ‘de dagen vliegen voorbij, we vervelen ons nooit!’ Vanmorgen was er nog een kinderkoor. Daar wordt mevrouw Boon ontzettend gelukkig van. Ze kijkt iedere week uit naar de zondagavond waarop ze psalmen zingen. ‘Ja jij wel’, zegt mevrouw Vermeulen. ‘Ja, lekker meezingen en anders een beetje brommen.’ Ze knikt ondeugend naar haar vriendin die schaterlachend instemt. Nee, mevrouw Vermeulen leest liever. Enthousiast vertelt ze over haar speciale verzameling van oude boeken met rode koortjes. Mevrouw Boon kan niet veel meer lezen ‘Dan dwalen mijn gedachten af, of ik val in slaap, erg hè?’

Het is allemaal goed!

Over de zorg van Agathos zijn de vrouwen erg positief. Ze krijgen beide hulp bij medicatie, wassen en steunkousen aantrekken. Mevrouw Vermeulen krijgt intensievere hulp, vanwege haar halfzijdige verlamming. Lachend vertelt ze: ‘Gisteren was de stalift kapot, toen hebben ze me met drie man in bed getild.’ Op de vraag of ze nog iets willen delen, kijken ze elkaar aan, schudden ze hun hoofd en zeggen: ‘Nee, het is allemaal goed!’